yle karanlık günlerde sanırım en iyisi teselliyi sanatta ve doğada bulmak. Hafta sonu   Bahçeyakası köyüne  tadı damağımızda kalan bir gezi yaptık. Bahçeyaka köyünde, sanatçı  İlker Uyar’a ait bir bahçe var, ismi; Köklükuyu.  Orada doğup büyümüş, uzun süre köyün dışında yaşadıktan sonra geri dönmüş. Köyün çocuklarını toplamış etrafına, bir iki de gönüllü sanatçı dostu (Vuslat Çiftdal ve Adil Sevencan)    gelmiş yardıma.

Pazar günlerini şenliğe çevirmişler. Bir çocuk korosu ve bir çocuk orkestrası kurmuşlar, her pazar sabahı buluşup keman ve  gitar  çalışıyorlar  bir de  çocuk korosu oluşturuyorlar. Çocuklar buraya “Köklükuyu Müzik Çiftliği” adını vermişler, belli ki burayı çok seviyorlar. İlker bey, kapısını, bahçesini, evini açmış ve dostlarıyla birlikte onlara  zamanını vermiş. Tek başına öyle güzel bir organizasyon yapmış ki, bizim de “Köklükuyu Müzik Çiftliği için ne yapabiliriz?” diye sormamızın zamanı gelmişti ? Bu çalışmanın daha iyi yürümesi için iki çello iki de flütün  gerekli olduğunu söylediler. Hatta çalışmalarında kullandıkları piyanoyu da Bodrum’da zaman zaman yaptıkları konserlerden elde ettikleri gelirle almışlar.

Çocuklar çok güzeldi, İlker Bey’in evi, bütün odaları, koridorları çocuklarla ve müzikle dolmuştu. Bahçenin her yerinden müzik sesleri geliyordu. Bir süre sonra bize bütün marifetlerini gösterdiler. Minik kemancıları, hayali konservatuar okumak olan genç yetenekten (piyanoda) Fazıl Say’ın bestesi “kumru”yu, kızlar korosundan “Çav Bella Çav”ı, Piyano ve keman ikilisinden “resimdeki gözyaşları” nı ve daha bir çok parçayı  zevkle dinledik.

 Artık geçtiğimiz haftanın üzerimizde bıraktığı kasvetli hava dağılmıştı. Çocuklara bakıp, yarının umutları olduğunu hissettik.

Köklükuyu Müzik Çiftliğinin gereksinimlerini   yerine getirmek artık  bizim sorumluluğumuz.  Gelin Köklükuyu ziyaretimizden kısa bir videoyu izleyelim.